عسلویه شهری که در آن خورشید می‌سوزاند و برق نمی‌تابد

عسلویه آنلاین _ در این خطه تبدار خلیج

در این سینه سوخته جنوب

زیر آفتاب بی‌امان خلیج

هر خاموشی فریادی‌ست روی پوست ترک‌خورده زمین

برق می‌رود و پنکه‌ها این پرنده‌های بی‌بال مرده

در گرمایی که گویی از دهان شیطان می‌وزد بال‌های آهنین‌شان را می‌شکنند

کولرها خاموشند…

و ما، درست در قلب نبض طلایی اقتصاد مملکت

ساعت‌ها در تاریکی بی‌کرانه

در انتظار جرقه‌ای از انصاف

مثل ماهیان بر خاک افتاده

با شش‌های پر از نمک ، نفس می‌کشیم

اینجا نیروگاه‌ها آسمان را می‌دزدند

اما سهم ما تنها خاموشی‌ست.

هوایی که می‌نوشیم زهر بی‌عدالتی‌ست

و هر بار که چراغ‌ها می‌میرند

یادمان می‌افتد که عدالت هم لامپ کم‌فروغی‌ست

که نورش به پنجره‌های شمال می‌خورد نه به حلقوم ما.

ما فرزندان خاک نمک‌گیر خلیج

در این تاریکی بی‌پایان

شبح‌وار می‌لولیم میان آتش و دود و خفقان.

کاش وقتی برق ها قطع می‌شوند

این گرمای جهنمی

مستقیماً به رگ‌های مسئولان تزریق می‌شد

تا بفهمند چه می‌کشیم.

ما چه گناهی کرده‌ایم؟

که هم باید زیر تازیانه خورشید بسوزیم

هم در شب‌های بی‌ستاره

هوایی را قورت بدهیم که گویی از کوره‌های دوزخ برخاسته؟

اما اینجا ، سکوت ما از غرش توربین نیروگاه‌ها بلندتر است

ما نه معجزه می‌خواهیم نه ترحم

فقط می‌خواهیم زندگی‌مان قربانی بی‌خردی نباشد.

می‌خواهیم وقتی چراغ خانه‌ها روشن می‌شود

چشم‌های کودکان‌مان به‌جای ترس ستاره ببیند.

ما برق نمی‌خواهیم، آب نمی‌خواهیم، هوای پاک نمی‌خواهیم

ما عدالت می‌خواهیم!

عدالتی که مثل خورشید، بی‌پروا بتابد،

سایه‌های ظلم را زرد کند

و فریاد ما را به گوشِ تاریخ برساند.