جوانان بومی عسلویه، قربانیان خاموش توسعه نابرابر/ اما پیامدهای این پدیده نابرابر چیست؟

عسلویه آنلاین _ پیامدهای اقتصادی

– فقر در دل ثروت: با وجود سرمایه‌گذاری‌های میلیارد دلاری در منطقه، جوانان بومی سهمی از این ثروت ندارند. این تضاد باعث شکل‌گیری فقر در دل ثروت شده است.

– محرومیت از فرصت‌های شغلی: شرکت‌های پتروشیمی عمدتاً نیروهای متخصص غیربومی جذب می‌کنند، در حالی که جوانان محلی به دلیل نبود آموزش‌های تخصصی و فنی، از چرخه اشتغال خارج مانده‌اند.

– رشد اقتصاد غیررسمی و ناپایدار: بیکاری منجر به روی آوردن جوانان به مشاغل غیررسمی، موقت و کم‌درآمد شده که هیچ امنیت شغلی یا بیمه‌ای ندارند.

پیامدهای اجتماعی

– شکاف اجتماعی و تبعیض ساختاری: وجود فنس‌های نمادین و واقعی میان مناطق صنعتی و محل زندگی مردم، نماد شکاف اجتماعی است. آن سوی فنس ثروت و اشتغال است، این سوی فنس محرومیت و آلودگی.

– افزایش مهاجرت و فرار از منطقه: بسیاری از جوانان برای یافتن شغل مجبور به ترک زادگاه خود می‌شوند، که منجر به فروپاشی بافت اجتماعی و خانوادگی می‌شود.

– افزایش آسیب‌های اجتماعی: بیکاری طولانی‌مدت با افزایش نرخ اعتیاد، بزهکاری، افسردگی و خشونت خانگی همراه است.

پیامدهای روان‌شناختی

– احساس بی‌ارزشی و طردشدگی: جوانی که در کنار صنایع عظیم زندگی می‌کند اما جایی در آنپ ندارد، دچار احساس طردشدگی و بی‌عدالتی می‌شود.

– افسردگی و اضطراب مزمن: بیکاری، به‌ویژه در محیطی پرتنش و آلوده، منجر به بروز اختلالات روانی می‌شود که درمان‌پذیری آن نیز به دلیل نبود خدمات روان‌شناسی دشوار است.

– کاهش انگیزه و امید به آینده: نبود چشم‌انداز شغلی باعث می‌شود نسل جوان انگیزه‌ای برای تحصیل، تلاش یا مشارکت اجتماعی نداشته باشد.

پیامدهای سلامت جسمی

– آلودگی محیطی و بیماری‌های مزمن: زندگی در مجاورت صنایع پتروشیمی، با آلودگی شدید هوا، آب و خاک همراه است. این آلودگی‌ها منجر به بیماری‌های تنفسی، پوستی، سرطان و مشکلات قلبی می‌شود.

– فقدان خدمات درمانی مناسب: با وجود درآمدهای کلان صنایع، خدمات درمانی در منطقه ضعیف است و مردم برای درمان مجبور به سفر به شهرهای دیگر هستند.

– تأثیر بیکاری بر سلامت جسمی: بیکاری منجر به کاهش فعالیت بدنی، تغذیه نامناسب و افزایش رفتارهای پرخطر مانند مصرف مواد مخدر می‌شود.

عسلویه با تمام ظرفیت‌های اقتصادی‌اش، نیازمند بازنگری در سیاست‌های توسعه‌ای است. اشتغال جوانان بومی باید در اولویت قرار گیرد. پیشنهاد می‌شود:

– ایجاد مراکز آموزش فنی و حرفه‌ای برای جوانان محلی.

– الزام شرکت‌های پتروشیمی به جذب درصد مشخصی از نیروهای بومی.

– ارتقاء خدمات درمانی و روان‌شناسی در منطقه.

– سرمایه‌گذاری در پروژه‌های اجتماعی و فرهنگی برای کاهش آسیب‌ها.

عسلویه نباید فقط نماد ثروت صنعتی باشد، بلکه باید الگویی از توسعه انسانی و عدالت اجتماعی نیز باشد.