رها شدگی محیط زیست و سلامتی شهروندان؛ عسلویه سمی در تعطیلی مدیران

برخی کارشناسان و سازمان ها در ارزیابی های خود آلایندگی هوای عسلویه را با توجه به شرایط خود ١٠٠ برابر تهران اعلام کرده اند که دلیل عمده آن وجود مشعل هایی است که در فازهای مختلف پارس جنوبی و تولید مواد و پسماندهای شیمیایی قرار دارد.از سوی دیگر نتایج مطالعات محققان پژوهشگاه اقیانوس‌شناسی و علوم جوی نشان می‌دهد که عسلویه آلوده‌ترین منطقه کشور از لحاظ پراکندگی پلاستیک و میکروپلاستیک است.

در واقع منطقه پارس جنوبی یکی از آلوده‌ترین مناطق صنعتی دنیا است که آلودگی ناشی از فعالیت صنعتی در این منطقه در دنیا بی نظیر است. آلودگی هوا و خاک موجب تخریب گسترده پوشش گیاهی می‌شود. به گونه‌ای که مطالعات محققان کشور درباره ارزیابی میکروپلاستیک‌ها و میکرو رابرها در سطح خیابان‌های عسلویه نشان می دهد که در هر گرم خاک خیابان‌های عسلویه ۶۰ ذره پلاستیکی بوده است.

در چنین شرایطی اتفاق قابل توجهی که عسلویه رخ می دهد این است که در تعطیلی های آخر هفته و درست زمانی که مدیران این مجموعه در حال استراحت هستند میزان آلایندگی ها در این منطقه به شدت افزایش پیدا می کند.این نکته به خوبی نشان می دهد که مدیران تنها به امور روزمره می پردازند و پس از امور روزانه خود بیش از آنکه دغدغه آینده منطقه و سلامتی مردم را داشته باشد به تفریح واستراحت می پردازند.در واقع این اتفاق به خوبی نوع تفکر مدیران را نشان می دهد که در زمان حضور و عدم حضور آنها میزان آلایندگی ها در منطقه تغییر می کند که بررسی این وضعیت نیازمند یک نظارت جدی است.

واقعیت این است که سیاست‌های محیط زیستی در کشورهای توسعه‌ یافته و در حال توسعه تفاوت‌های چشمگیری دارند که ریشه در عوامل اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی دارد، این تفاوت‌ها نه تنها در نوع سیاست‌ها، بلکه در چالش‌ها و امکانات اجرای آنها نیز مشهود است. کشورهای توسعه‌یافته، با توجه به پیشرفت اقتصادی و فناوری خود، معمولاً از منابع مالی و فنی بیشتری برای اجرای سیاست‌های محیط زیستی برخوردارند.

این کشورها غالباً قوانین سختگیرانه ‌تری در زمینه حفاظت از محیط زیست وضع کرده و از فناوری‌های پیشرفته برای کاهش آلودگی و بهبود کارایی انرژی استفاده می‌کنند. در مقابل کشورهای در حال توسعه مانند ایران با چالش‌های متفاوتی روبرو هستند. این کشورها اغلب با مشکلات اقتصادی و اجتماعی حادتری مواجه‌اند و ممکن است حفاظت از محیط زیست را در اولویت‌های پایین‌تری قرار دهند.

در کشورهای توسعه‌یافته سطح بالاتر درآمد سرانه و زیرساخت‌های اقتصادی پیشرفته‌تر، امکان سرمایه‌گذاری بیشتر در فناوری‌های سبز و اجرای سیاست‌های زیست محیطی سختگیرانه را فراهم می‌کند. همچنین، سطح بالاتر آموزش و آگاهی عمومی نسبت به مسائل زیست محیطی منجر به فشار اجتماعی بیشتر برای اتخاذ سیاست‌های حفاظتی می‌شود.

عوامل سیاسی نیز نقش تعیین‌کننده‌ای در تدوین و اجرای سیاست‌های زیست محیطی دارند. در کشورهای توسعه‌یافته، وجود نهادهای دموکراتیک قوی و سیستم‌های نظارتی کارآمد اغلب به تصویب و اجرای قوانین زیست محیطی قوی‌تر منجر می‌شود. در مقابل، در برخی کشورهای در حال توسعه، بی‌ثباتی سیاسی، فساد، یا اولویت‌های سیاسی متفاوت ممکن است مانع از اجرای مؤثر سیاست‌های زیست محیطی شود.

در حوزه انرژی نیز کشورهای توسعه‌ یافته عموماً سیاست‌های جامع‌ تری برای گذار به انرژی‌های تجدید پذیر دارند. این کشورها با ارائه یارانه‌ های قابل توجه و تنظیم قوانین حمایتی، سرمایه‌گذاری در انرژی‌های خورشیدی، بادی و زیست‌توده را تشویق می‌کنند. همچنین، برنامه‌های جامعی برای بهبود کارایی انرژی در ساختمان‌ها و صنایع دارند. در مقابل، بسیاری از کشورهای در حال توسعه هنوز به شدت به سوخت‌های فسیلی وابسته‌اند.

*** رویداد پارس