قطاری که هنوز نرسیده، اما صدا دارد؛ انگار توسعه فقط در لوله‌ها جریان دارد!

عسلویه آنلاین _ جاده‌هایی که دیگر تاب ندارند

هر روز، صدها اتوبوس و وانت و کامیون، آدم و کالا را از دل کوه و خاک عبور می‌دهند. جاده‌ها خسته‌اند. راننده‌ها خسته‌تر. تصادف، تأخیر، خستگی، بخشی از زندگی شده. و همه می‌دانند که اگر ریل باشد، این رنج کمتر می‌شود. اما هنوز نیست. هنوز فقط وعده است.

پالایشگاه‌ها رشد کرده‌اند، اما زندگی نه

عسلویه بزرگ شده. برج‌ها بلندتر شده‌اند. تولید بیشتر شده. اما خانه‌ها همان‌اند. مدرسه‌ها همان‌اند. بیمارستان‌ها همان‌اند. انگار توسعه فقط در لوله‌ها جریان دارد، نه در کوچه‌ها. قطار می‌تواند این معادله را تغییر دهد. می‌تواند زندگی را به موازات صنعت حرکت دهد.

قطار، فقط حمل‌ونقل نیست

برای کارگرانی که هر هفته بین خانه و محل کار در رفت‌وآمدند، قطار یعنی آرامش. برای خانواده‌هایی که نگران سفر فرزندانشان‌اند، قطار یعنی امنیت. برای مدیرانی که دنبال کاهش هزینه‌اند، قطار یعنی صرفه‌جویی. برای منطقه‌ای که سال‌ها در حاشیه بوده، قطار یعنی دیده‌شدن.

سیاستی که می‌تواند مسیر بسازد

در میان همه‌ی وعده‌ها، گاهی یک تصمیم درست می‌تواند مسیر تازه‌ای باز کند. برخی نمایندگان مجلس، برخی مدیران محلی، حالا فهمیده‌اند که ریل فقط پروژه نیست؛ پیام است. پیام توجه، پیام عدالت، پیام پیوند. اگر این فهم به عمل برسد، شاید قطار بالاخره برسد.

جنوب، سزاوار اتصال است

جنوب ایران، با تمام ظرفیت‌هایش، هنوز در بسیاری از نقشه‌های زیرساختی جا نیفتاده. ریل عسلویه می‌تواند آغاز اتصال باشد. اتصال به شبکه ملی، به فرصت‌های تازه، به آینده‌ای که در آن جنوب فقط تولیدکننده نیست، بلکه شریک توسعه است.

اعتماد، از مسیر ریل می‌گذرد

مردم منطقه، سال‌هاست وعده شنیده‌اند. اما اعتماد، با شنیدن نمی‌آید؛ با دیدن می‌آید. اگر قطار بیاید، اگر ریل کشیده شود، اگر وعده‌ها به عمل تبدیل شوند، شاید اعتماد هم برگردد. و این اعتماد، سرمایه‌ای‌ست که هیچ بودجه‌ای نمی‌تواند جایگزینش باشد.

چشم‌اندازی که می‌توان ساخت

اگر این مسیر ریلی کامل شود، صادرات روان‌تر می‌شود، ترافیک کمتر، آلودگی پایین‌تر، و زندگی انسانی‌تر. اما مهم‌تر از همه، این است که جنوب احساس کند بخشی از نقشه‌ی توسعه کشور است. نه فقط در تولید، بلکه در رفاه، در زیرساخت، در تصمیم‌گیری.