خبرنگار حرفه ای باشیم

۱-خبرنگاری کاری سخت و خطرناک است؛ سخت است چون ساعت کاری مشخص و تعطیلی و استراحت ندارد و روح‌ و روان را درگیر می کند، خطرناک است چون مدام با تهدیدهای مختلف هم آغوش است؛ شکایت افراد حقیقی و حقوقی، راهروهای دادگاه، بازداشت، طرد شدن و کشته شدن و…

هر کس این شغل را می پذیرد باید خود را برای بدترین اتفاق ها آماده کند؛ پس نق زدن، غر زدن، ناله کردن، منت گذاشتن، ترسیدن و … در قاموس خبرنگاری نمی گنجد.

۲-هیچ نهاد و ارگانی ولو به نقدپذیری تظاهر کند از نگاه سنگین رسانه ها استقبال نمی کند و برای افشای هست و نیست، فرش قرمز پهن نمی کند.

این خبرنگار است که باید بتواند سوژه را کشف کند و روایتی حقیقی از رویدادها ارائه کند.

۳-خبرنگار خود را به کارت هدیه و پکیج نمی فروشد؛ اگر خبرنگاری برای دعوت نشدن به جلسه ای که در آن تقدیر و تجلیل است برآشفته شد و از قلم برای انتقام گیری بهره برد قطعا هر نامی دارد به جز خبرنگار؛ شاید واژه «باج نگار» برای چنین افرادی مناسب تر باشد.

۴-خبرنگار شغلش خبرنگاری است؛ یعنی حرفه ای، مسلط، با دانش، دقیق و صحیح خبر می نویسد و بدیهیات اخلاقی و حقوقی و اصول فنی خبرنگاری و خبرنویسی را در منتهای حد فراگرفته و به کار می بندد.

اگر کسی مدعی خبرنگاری است اما در نگارش صحیح کلمات و جملات، مشکل دارد یا اصول خبرنویسی و … را نمی داند قطعا خبرنگار نام ندارد و نهایتا می تواند «شهروند خبرنگار» باشد آنهم اگر هدف فعالیتش، معطوف به هدفی سالم و سازنده باشد در غیر این صورت رسما دزد نام و شهرت خبرنگاری است!

۵-خبرنگاری برای عقده گشایی و انتقام گیری نیست که تا با خواهر و برادرمان قهر کردیم صفحه و کانالی راه بیندازیم و به نام مطالبه گری، زمین و زمان را به هم بدوزیم و از هر که خوش مان آمد و حال داد خدا بسازیم و هر که با ما و برای ما نبود را به تیغ تیز دشمنی رگ بزنیم و آبرو حراج دهیم!

۶- خبرنگاری مرزی جز اخلاق و قانون ندارد؛ سلیقه، حسادت، کینه، سهم خواهی، باج گیری و … قتلگاه خبرنگاری است. اگر کسی نمی تواند بر هیجانات و غلیان درونی فائق آید و مطالبش بوی تملق و جانبداری و منفعت طلبی می دهد ورودش جز هتک آبرو و اعتبار نخواهد آفرید.

۷- خبرنگاری شیرین هم هست؛ بسیار شیرین تر از آنچه در خیال آید. وقتی با خبرنگاری حرفه ای، سنگی از پیش پای مظلومی برمی داریم، وقتی گرهی از کار دردمندی می گشاییم، وقتی رویه غلطی را اصلاح می کنیم، وقتی مسئولی را از مصائب مردم آگاه می کنیم و …