روایتی از دومین رویداد رسانه‌ای استان بوشهر/ نون اسیر نام‌ها نشود

با آنکه باور عمومی و ذهن تاریخی بر این گزاره استوار است که جامعه ایرانی با کار گروهی، بیگانه و دست کم، نارفیق است، اما نون” ماحصل طراحی و اجرای چند جوان رسانه‌ای است که بیس و پایه کار را بر تصمیم‌سازی گروهی بنا نهاده‌اند. بر این باورم این همدلی بی‌منت و منیت گروهی، بیشترین نقش و سهم را بارور سازی رویداد داشته است. البته اگر دبیرخانه رویداد را از پایگاه خبری آوای بوشهر که خاستگاه و علقه مجریان رویداد به آن برمی‌گردد، جدا کنند، هم به استقلال و اعتبار آن می‌افزایند و هم به گمانم بتوانند ظرفیت بیشتری از خبرنگاران جمی را به خدمت گیرند که غیبت کسر قابل توجه‌ای از آن‌ها در دوره آموزشی و اختتامیه لااقل برای نگارنده، بدجور به ذوق می‌زد.

سال گذشته به دوستان عضو دبیرخانه گفتم که رویداد در اشل ملی طراحی و اجرا شده است که این سخن را امسال دکتر محمدجواد حق‌شناس با سابقه معاونت وزارت فرهنگ و ارشاد و رئیس کمیسیون فرهنگی شورای اسلامی شهر تهران در پشت تریبون و علنی تکرار کرد. حال که سخن از وزارت فرهنگ شد، خوب است این نکته را یادآور شوم که نام این وزارت که سیاستگزاری امور رسانه‌ای ها در زمره فعالیت‌هایش قرار دارد، در هیچ کجای این رویداد به چشم نمی‌خورد حتی اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی خود شهرستان جم! این طلاق عاطفی بین دبیرخانه و نهاد دولتی متولی رسانه‌ها را هم نازیبا می‌دانم و هم آسیب‌زننده بر اعتبار رویداد.

معتقدم قرار گرفتن رویداد در تقویم رسمی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بر اعتبار آن به عنوان یک کنش رسانه‌ای موثر ملی برای سال‌های آتی می‌افزاید. البته ناگفته پیداست که اگر این دو خط موازی به هم برسند، نباید مانعی بر خلاقیت و استعداد و استقلال تیم برگزاری رویداد شود و آنها را اسیر باید و نبایدهای بروکراسی رسمی و نانوشته دولتی نماید.

رویداد در ۲ بخش آموزشی و مسابقه‌ای طراحی شده بود که بخش نخست با حضور چهره‌های شهیر و صاحب ایده‌ای چون دکتر یونس شکرخواه، فریدون صدیقی، مهرداد خدیر، رضا غبیشاوی و مریم سلیمی بر وزانت آن افزوده بود. نشستن بر پای کلاس این اساتید فرصت مغتنمی است برای آن‌کس طالب آموختن است اما چیدمان و چینش کلاس‌ها، مجال خوشه‌چینی مناسب را از همه گرفته بود. بیم آن دارم که در اندیشه دست‌اندرکاران رویداد، فقط بزرگی نام‌ها مهم باشد نه آنکه چگونه از محضر شکرگونه شکرخواه و روایت‌های صادقانه صدیقی، به خوبی میوه بچینیم.

بر اساس بیانیه هیات داوران که در اختتامیه قرائت شد، در هیچ

یک از رشته‌های بخش مسابقه، آثار مقبول و ارزشمندی که رضایت و رغبت تیم داوری را برانگیزد، به چشم نخورده است. ناگفته پیداست که مسئولان رویداد هیچ مسئولیت قانونی و اخلاقی برای آموزش خبرنگاران بر عهده ندارند اما اگر بتوانند بخش آموزشی را از بازه کوتاه زمانی یک یا ۲ روزه خارج کرده و با استفاده از روش‌های مختلف آن را در دوره‌ زمانی گسترده‌تری بگسترانند، شاهد نتایج مثبت ملموس‌تری در ارتقا تولیدات رسانه‌ای و کاهش ضعف‌ها در استان خواهیم بود.

در بخش مسابقه‌ای رویداد، تعدادی از شرکت‌کنندگان همچون نگارنده این سطور در هر ۲ دوره آثار ارسالی‌شان از منظر نگاه داوران برگزیده شده و صاحب مقام و عنوان شده‌اند. هر چند دوره سوم رویداد قرار است در گستره جنوب کشور برگزار شود و به طبع شرکت کنندگان متنوع‌تر از ۲ دوره نخست خواهند بود، اما برای چرخش برگزیدگان و ارتقا جایگاه رویداد، معتقدم باید برای آنهایی که ۲ سال پیاپی برگزیده شده‌اند، در سال سوم محدودیت قائل شد.

نکته قابل توجه آنکه در برخی از رشته‌های بخش مسابقه‌ای، هیچ اثری نتوانست به مهر تایید هیات داوران برسد که این مهم می‌تواند مورد تاکید و توجه ویژه دبیرخانه در بخش آموزشی در دوره‌های آتی قرار گیرد.

تجلیل از چهره‌های ماندگار رسانه در سطح استان، یکی دیگر از وجوه قابل تحسین رویداد است. در دوره نخست کوشش‌های علی‌ هوشمند سردبیر پیام عسلویه پاس داشته شد و در دوره دوم از رضا معتمد سردبیر هفته‌نامه پیغام و محمدولی‌زاده روزنامه‌نگار جمی تقدیر شد. یادکرد کسانی که موی را در آسیاب رسانه سپید کرده و چین بر جبین انداخته‌اند، خصلتی بس نکوست اما هم در انتخاب چهره‌های ماندگار، چینش هیات داوران و دعوت مهمان ویژه، چگالی به سمت و سوی یک گرایش سیاسی سنگینی مطلق دارد. با شناختی که از دوستان دبیرخانه دارم، بعید می‌دانم که با نگاه سیاسی دست به انتخاب و چینش زده باشند اما اگر خواهان آنند که دامن رویداد را از هر شائبه دور بدارند، معتقدم باید با نگاهی بسیط‌تر، چهره‌ها را برگزینند.

در آیین اختتامیه از زنده‌یاد پرهام هوشمند عکاس خوش قریحه طبیعت یادی شد که اندوه‌ همگان را از غروب آفتاب عمر این هنرمند تازه کرد. زنده‌یاد هوشمند گرچه در تعریف عمومی و کلاسیک به عنوان خبرنگار شناخته نمی‌شد که از او در یک رویداد رسانه‌ای یاد شود، اما وی در عمر نه‌چندان‌ درازش، آثاری بدیع و جذاب را از طبیعت زادگاهش خلق کرد و فراتر از رسانه‌های محلی، در معرفی بندر زادگاهش نقش‌آفرین بود به تعییر مجری برنامه، او یک انسان‌ رسانه بود که عمق و ژرفای حیاتش بر طول زندگی‌اش چربید.

امروزه مقوله شهروند خبرنگار و انسان‌رسانه، مرزهای خبرنگاری و روزنامه‌نگاری را دستخوش تغییر کرده است و به همین دلیل شاید اصرار و الحاح بر انتشار اثر در یک رسانه مجوزدار، مجال معرفی پرهام‌ها را تا زمانی که می‌زیند، از بین ببرد. می‌توان با رسمیت دادن به رسانه‌های محلی شناخته شده فارغ از اینکه نام‌شان در سامانه خانه مطبوعات ثبت باشد و یا نباشد، زمینه ظهور و حضور افراد بیشتری را فراهم آورد.

این رویداد را می‌شد از چند منظر دیگر همچون چرایی بخش ویژه مسابقه، تعامل صنعت_ رسانه، نفش رویداد در معرفی شهر جم، افزایش تعداد بانوان در میان برگزیدگان و،،، برکاوید که از آنها چشم‌پوشی کرده‌ و مهر اختتام بر مرقومه می‌زنم.